Jippie de geefmaand is weer begonnen. Een maand waarbij ik dagelijks stil sta bij wat ik anderen kan geven, zowel materieel als immaterieel.
Officieel begon de geefmaand pas op dinsdag, maar ik kon het niet laten om op maandag al twee cadeautjes achter te laten in de AH. Ik blijf dat leuk vinden; een kleinigheidje inpakken in doorzichtig plastic, kaartje erbij en dan achterlaten voor een onbekende. Spannend om ongezien te doen en een prima manier om ontvangen cadeautjes en andere spulletjes die staan te verstoffen door te geven. Ook geef ik maandag een grote zak plastic doppen af bij de kringloopwinkel, daar is een verzamelpunt voor plastic doppen die vervolgens geld op leveren voor het blindegeleiden honden fonds (of hoe dat ook precies heet 😉).
Dinsdag weer drie cadeautjes gedropt en sinterklaascadeautjes gekocht voor een minimagezin. Op het werk ga ik met mijn BSO kids naar het park waar alle vriendjes en vriendinnetjes van mijn kids gezellig mee mogen doen met voetballen. Regelmatig komen we in het park andere kinderen tegen die met onze activiteit mee willen doen. Ik zeg eigenlijk altijd ja en zie dit verder niet als geven maar deze dinsdag ga ik daar toch anders over denken.
Terwijl we naar het park lopen komen we een groepje jongens van een andere BSO tegen, samen met hun pm-er. Een aantal kids van mij kent deze jongens dus al snel wordt er onderling afgesproken met zijn allen te voetballen. Waar ik net denk; ‘oh gezellig dan zijn we met lekker veel’ heeft mijn collega van de andere BSO door wat er onderling besproken wordt en zij geeft een volledig andere reactie aan haar kinderen. Ze veegt haar kinderen bij elkaar en zegt ; kom mee!, wij gaan daar voetballen, met onze BSO. Zowel mijn als haar kids waren duidelijk teleurgesteld dat ze niet samen konden spelen en ik stond perplex. Haar reactie verbaasde me zo dat ik me pas achteraf bedacht dat ik eigenlijk wel wilde weten waar haar reactie vandaan komt…. Uiteindelijk met 17 kids gevoetbald, 9 BSOkids en 8 loslopende kids, en gezellig dat het was ☺.
Woensdag gaf ik wat spullen weg via facebook, helaas liep dat niet zo soepel en werd ik er voornamelijk gefrustreerd van. Ik benoem in mijn berichtje altijd waar en wanneer het af te halen is, dit om te voorkomen dat ik dagenlang ophaalafspraken heb (dat geeft mij namelijk heel veel onrust). Helaas hadden mensen daar toch wat moeite mee en kreeg ik toch weer berichtjes met ‘dan kan ik niet’ en ‘oh dat is wel ver weg’. Uiteindelijk kregen een aantal spullen een nieuwe eigenaar en probeer ik de rest volgende week nog een keer. Op het werk laat ik een blikje geluk achter in de fietsmand van een collega en geef ik extra aandacht aan de 8jarige M. Normaal komt M op woensdag niet naar de BSO, maar vader is in Amerika, moeder is druk, dus M moet deze week vijf dagen naar de BSO waarbij hij ook nog eens door de oppas of ouders van vriendjes opgehaald wordt. Hij heeft het er duidelijk moeite mee. Ik probeer hem zo goed mogelijk te steunen, geef hem heel veel extra knuffels en spreek veel Engels met hem. Zijn moeder is Amerikaans dus M spreekt goed Engels en vindt het altijd prachtig als de anderen niet begrijpen wat wij zeggen..
Donderdag wil ik koekjes bakken voor bij de vergadering. Helaas mijn oven heeft kuren en ze worden wel erg bruin. De smaak is prima, maar om uit te delen zijn ze niet geschikt. Ik heb ook niets lekkers in huis en geen tijd meer om langs de winkel te gaan dus helaas. Uiteindelijk voorzie ik iedereen maar van koffie en thee, de koekjes houden ze te goed. Op de BSO deel ik mijn van thuis meegebrachte worteltjes met de kids en geef ik prijsjes weg. Regelmatig neem ik bij de kringloopwinkel kleine frutseltjes mee zoals, stuiterballen, sleutelhangers en leuke pennen die ik meeneem naar het werk zodat ze als prijsje kunnen dienen. Vandaag speelt mijn collega bingo en als ik terug kom uit het park met mijn kids wordt ik door drie hypere meiden opgewacht; want zij mogen een prijsje uitkiezen (stuiter stuiter stuiter). Heerlijk hoe je met zoiets kleins iemand blij maakt.
Vrijdag sta ik bij de babygroep, dus het plan voor vandaag extra knuffelen en op schoot. Bij het bekijken van de lijst merken we dat er door afmeldingen ‘s middags maar 1 pmer nodig is. Dus 1 van ons moet naar huis. Ik weet dat mijn collega zich altijd nogal druk maakt over haar uren terwijl het mij niet uitmaakt dus ik bied aan de middag naar huis te gaan. Ik geef mijn collega uren en mezelf een vrije middag! In de ochtend hebben we een moment waarop bijna alle babies in bed liggen. Mijn collega gaat met de oudste wandelen en ik blijf op de groep met de vijf maanden oude S. Eigenlijk is dit zo’n moment waarop er mooi speelgoed gepoetst of was gevouwen kan worden. Ik besluit dit niet te doen en al mijn aandacht aan S te geven, we knuffelen, lachen en kroelen en genieten van de rust op de groep tot het eerste kindje wakker wordt. Heerlijk! In mijn vrije middag verdeel ik een megastapel kaarten in vijf stapeltjes om vijf medegeefmaanders mee blij te maken. Daarna door naar het postkantoor om de enveloppen te laten frankeren, de kosten hiervan vallen wat tegen (kaarten zijn duidelijk zwaarder dan ik denk) maar ach dat is dan een extra gift.
Zaterdag wil ik weer cadeautjes droppen, jammer genoeg is het druk op straat en lukt het mij maar 1 keer ongezien iets achter te laten. Ik koop een straatkant en geef de verkoper wat extra geld. Thuis kruip ik lekker met de kat op de bank, eerst lekker knuffelen voordat ik volgende geefacties ga voorbereiden.
Nothing new this year 